गर्दीत माणसांच्या
गर्दीत माणसांच्या मी हरवून गेलो
ना जगायचे एकटे मी ठरवून गेलो
शिक्षक नावापुरता उरलोय आता
टपाली कागदांचा मी कारकून झालो
प्रेम नव्हतेच ते फक्त स्वार्थ होता
गोड बोलण्याला मी हरखून गेलो
बांधून बाशिंगे मी बोहल्यावर उभा
उभा दुसराच केला मी सरकून गेलो
माझ्यातील ती अजून तशीच आहे
तिच्यातील मात्र मी भुर्रकन गेलो
✍🏻 लक्ष्मण दशरथ सावंत
© ldsawant.blogspot.in
No comments:
Post a Comment