आयुष्यभरही न थकलेला
मी बाप थकलेला पाहिला
अंथरूणावर शून्यात ती
नजर रोखलेला पाहिला
कधीकाळी फळाफुलांनी
झाड होते हे लगडलेले
संकटाशी करत दोन हात
ऊन वाऱ्याशी झगडलेले
झुकला नाही कुणापुढेही
ना लाचार झाला कुणापुढे
कष्टाला ना केली तडजोड
नाही दानवृत्तीला आडेवेडे
भेदरली ना नजर कधी
ना तुकविली मान कुठे
हनुमान भक्त बाप माझा
दर्शनाला पहाटेच उठे
चार बुकही नाही शिकला
कुठच काही आडलं नव्हतं
अनुभवाच्या गाठोड्यात
जगायचं ज्ञान बांधलं होतं
सुकलं पान गळणारचं
तरी सावली त्यानं दिली
नातवंडात रमला बाप
अन् वेल मांडवाला गेली
लक्ष्मण दशरथ सावंत
No comments:
Post a Comment