रानातील रानफूल मी
माझे मीच उमलले
आयुष्याचे भार माझे
माझे मीच पेलले
पाठीवरती दप्तर आणि
डोईवर सरपण भारा
आई बाबा थकलेले मग
मीच एकमेव सहारा
काळवंडलेला चेहरा
विद्येने मी चमकवणार
सावित्री लेक म्हणोणी
जगती आहे मिरवणार
फूलले जरी नाही मी
सुंदरश्या उबपवनात
परिस्थितीवर प्रत्येक
करणारच आहे मात
पोट उपाशी असले
तरी मन ज्ञानाने भरेल
भांभाळलेल्या पायांनी
वाट प्रगतीची धरेल
लक्ष्मण दशरथ सावंत
*जगण्याचा चंग*
भेगाळली भूमी जरी
ह्रुदय एकसंघ आहे
नभाला गवसणी घालण्याचा
मनात एकच चंग आहे
पान्हा आटला आईचा जरी
ममत्व तीचे आटत नाही
कितीही भरारी मारली तरी
भूवरील पाय सूटत नाही
तिनेच दिलाय जन्म जीवांना
वृक्ष आणिक तरू लतांना
आधार दिलाय पशुपक्ष्यांना
मागेल त्या गरजवंताना
तुझ्याच कुशीत टेकवून पाठ
नभी लावलेले डोळे नि कान
ये रे धावून मेघराजा सत्वरी
धरती भिजण्याचे दे रे दान
उपाशी असे जरी पोट आमचे
नांगर मी चालविणार आहे
भेगाळलेल्या या भूमीत पुन्हा
भविष्य आजमिवणार आहे
✍🏻 *लक्ष्मण दशरथ सावंत*
*जि.प.कें.प्रा.शा.पाल,औरंगाबाद*
© *ldsawant.blogspot.in*