*आयुष्याचं ओझं*
डोक्यावर माझ्या हाय
उखळीचा वरवटा
कडेवर घेतला मी
माझ्या लाडाचा ग पोट्टा
नजरेत माझ्या काय
दोन वेळचं जेवण
त्याच्यासाठी पायपीट
घेते अंगावर उन्हं
तडूपाचा बांधुनीया
झोका माझीया उराशी
घेते पान्हाही पाजूनी
वेळ काढूनी जराशी
असं भटकत जीणं
आलं माझीया नशीबी
मुलं ठेवीन सुखात
माझी राहीन कशीबी
तोल सावरत गेलं
सारं आयुष्यच माझं
कधी उतरणारं हे
माझ्या डोईचं ग ओझं?
✍🏻 *लक्ष्मण दशरथ सावंत*
*जि.प.कें.प्रा.शा.पाल,औरंगाबाद*
© *ldsawant.blogspot.in*
No comments:
Post a Comment