ठेच मायेच्या पायाला
असू डोळ्यात दाटते
जवा रक्ताळतो पाय
माझे काळीज फाटते
रक्ताळला पाय तिचा
नाही दगडा पाझर
भाळी लिहिली ठोकर
किती जपावी नजर
ठेच लागता पायाला
किती तळमळे जीव
किती निष्ठूर तो देव
नाही येत त्यास कीव
नित्य चालणे उन्हात
असे दुर्मिळ सावली
रस्ता दगड- मातीचा
नित्य तुडवी माऊली
नाही साडी भरजरी
तरी कणखर पाय
लाख दगड धोड्यांना
उरे पुरुनिया माय
✍🏻 लक्ष्मण दशरथ सावंत
जि.प.कें.प्रा.शा.पाल,औरंगाबाद
© ldsawant.blogspot.in
No comments:
Post a Comment